Από τη μέρα που ερχόμαστε στη ζωή πρώτα η οικογένεια, και αργότερα το σχολείο μάς μαθαίνουν να είμαστε ανιδιοτελείς. Θεωρείται σπουδαία αρετή το να μη δίνουμε σημασία στα προσωπικά μας θέλω αλλά να φροντίζουμε και να κάνουμε χαρούμενους τους γύρω μας.
Οι γονείς μου υπήρξαν ανιδιοτελείς, δοτικοί και παραμέριζαν πολλές δικές τους επιθυμίες για να κάνουν "το σωστό". Παρ΄ όλα αυτά σήμερα που και οι δύο έχουν "μεγαλώσει πολύ" και τα περιθώρια της ζωής τους έχουν στενέψει βλέπω πολλές "ρωγμές" στη σχέση τους. Το άλλοτε "ευτυχισμένο" ζευγάρι παρουσιάζει πολλά κενά. Αυτό με βάζει σε σκέψεις και ψάχνω για απαντήσεις.
Όσο κι αν πιστεύουμε ότι κάποιος μας αγαπά, αν εμείς οι ίδιοι δεν νοιαστούμε, δεν καταλάβουμε και δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας δεν θα είμαστε ποτέ πλήρεις. Αν αγνοήσουμε τα "θέλω μας" και κρίνουμε με σκληρότητα τον εαυτό μας ή στραφούμε σε άλλους μηχανισμούς για να αποφύγουμε τον πόνο είναι σα να εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας. Η πραγματική αλήθεια "αν υπάρχει" είναι ότι η εγκατάλειψη του εαυτού μας δεν μας χαρίζει πληρότητα ασχέτως του αριθμού των ανθρώπων που μάς αγαπάνε. Όταν παραιτούμαστε από τις προσωπικές μας αξιώσεις από ανασφάλεια για να αποφύγουμε πόνο ή χαρά αντί να κάνουμε τον σύντροφό μας συμμέτοχο στα προσωπικά μας συναισθήματα σχηματίζεται ένα κενό μέσα μας και νοιώθουμε ότι δεν αξίζουμε. Όταν απορρίπτουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας αυτόματα απορρίπτουμε τον εαυτό μας - το μικρό παιδί που βρίσκεται μέσα μας-. ΄Οσο καταπιέζουμε τα προσωπικά μας συναισθήματα τόσο περισσότερα απαιτούμε από το σύντροφό μας. Προσπαθούμε να πάρουμε από εκείνο την αγάπη που εμείς δεν δίνουμε στον εαυτό μας. Γινόμαστε ελεγκτικοί χρησιμοποιώντας άλλοτε θυμό, άλλοτε μομφή, άλλοτε υποταγή ή αντίσταση. Η αγάπη αρχίζει σιγά σιγά να μειώνεται. Ο έλεγχος τη μαραζώνει.
Αυτό βλέπω να συμβαίνει με τους γονεις μου και το παρατηρώ συχνά σε άτομα που συναναστρέφομαι. Όταν αδιαφορήσεις για τη προσωπική σου χαρά, δεν έχεις αγάπη να μοιραστείς με τον σύντροφό σου γιατί είσαι "άδειος" μέσα σου. Όπως λέει και Λ. Μπουσκάλια: όσο πιο πολύ ζω μέσα στη χαρά και στην ομορφιά, τόσο καλύτερα μαθαίνω να αγαπάω. Κάθε μέρα αγαπάω πιο πολύ, όλο και πιο πολύ.
Αν θελήσουμε να αλλάξουμε το πρότυπο που έχουμε πάρει από τα σπίτια μας και από το σχολείο πρέπει να "δουλέψουμε" προς τα "μέσα" και να αναθεωρήσουμε πολλές από τις μέχρι σήμερα απόψεις μας. Η αγάπη προς τον εαυτό μας δεν είναι εγωισμός. Εγωισμός είναι η απαίτηση που έχουμε από τους άλλους να θυσιάσουν τα δικά τους "θέλω" για να συμπληρώσουν το δικό μας κενό. Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας είναι σα να μαθαίνουμε την προσωπική μας αξία, την ψυχή μας, το μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Να του συμπεριφερθούμε με το σεβασμό και την αφοσίωση που θα συμπεριφερόμασταν σε ένα πραγματικό παιδί. Να αναγνωρίσουμε τα επίπονα συναισθήματα με την επιθυμία να καταλάβουμε τι θέλουν να μας πουν. Όπως λέει και ο Έριχ Φρομ: το θλιβερό στη ζωή μας σήμερα είναι ότι οι περισσότεροι πεθαίνουμε πριν γεννηθούμε πραγματικά. Ας μη χάσουμε τους εαυτούς μας! Ας είμαστε παίκτες και όχι παρατηρητές της ζωής μας! Ας ζήσουμε με πληρότητα!